وحشتی بی‌پایان

بیشتر فیلم‌بین‌ها به آثاری که بر اساس نسخه‌های کلاسیک‌ ساخته می‌شود خوش‌بین نیستند چراکه این دنباله‌ها بیشتر اوقات سعی می‌کنند با تکرار مولفه‌هایی که جواب پس‌ داده و به پشتوانه اعتماد مخاطب، اثری که ایده‌های اصیل خودش را ندارد، به خورد بیننده بدهند و در بسیاری از مواقع هم خاطره خوبی را که از فیلم اصلی داریم خراب می‌‎کنند، به خصوص در ژانر وحشت که عنصر ترسناک آن باید برای مخاطب ناشناخته و معمایی باشد تا از تماشای فیلم لذت ببرد. دنباله‌ها نمی‌توانند حرف تازه‌ای داشته باشند؛ مگر این که به زور موسیقی متن، کات‌های ناگهانی و افکت‌های صوتی مخاطب را میخکوب کنند. اما این روزها شاهد اکران فیلم «اولین طالع نحس» هستیم؛ فیلمی که ششمین اثر از این سری است. قسمت‌های دوم تا پنجم مجموعه فیلم «طالع نحس» به‎شدت ضعیف بودند، به همین دلیل کمتر کسی امید به موفقیت این فیلم با عوامل شناخته نشده‌اش داشت، اما بعد از اکران، شاهد غافلگیری بزرگی بودیم که فیلم رقم زد.

چرا «طالع نحس» اثر خاصی است؟
دهه هفتاد میلادی به فاصله تنها سه سال، دو فیلم در ژانر وحشت اکران شد که تا همین امروز، بسیاری از آثار این ژانر وام‌دار آن دو هستند. سال 1973 «جن‌گیر» اثر ویلیام فردکین و سال 1976 فیلم «طالع نحس» اثر ریچارد دانر، دو فیلمی که نام کارگردانان جوان‌شان را سر زبان‌ها انداختند، موجی از آثار مشابه را در پی داشتند، اما نه‌تنها دیگر آثاری که مشابه این دو فیلم تولید شدند موفقیت آن‌ها را تکرار نکردند، بلکه کم وبیش هر دو فیلم‌ساز هم نتوانستند فیلمی در اندازه‌های بهترین اثرشان بسازند، به همین دلیل این دو اثر جایگاه ویژه‌ای در دنیای سینمای وحشت کسب کردند. با این حال لااقل سری فیلم‌هایی که براساس «جن‌گیر» ساخته شده بودند اگر به فیلم اصلی نرسیدند، اما لااقل در بسیاری از مواقع گلیم‌شان را از آب بیرون کشیدند و حتی این ایده بستر سریال‌هایی هم شد، اما تکرار نسبی و حداقلی «طالع نحس» تا اکران فیلم اخیر غیرممکن بود و همین ارزش «اولین طالع نحس» را بیشتر می‌کند.

پیش درآمدی بر ظهور اهریمن
«اولین طالع نحس» پیش‌درآمدی بر فیلم اول است و با هوشمندی به جای آن که بخواهد اثر موفق اول را تکرار کند، سراغ ریشه‌های آن می‌رود و به همین دلیل هم حرف‌های تازه‌ای دارد. فیلم سکانس‌های وحشت فیلم‌های امروزی را ندارد که ناگهان چهره‌ای کریه با یک افکت صوتی جلوی دوربین ظاهر می‌شود. اگر فیلم اصلی اثر ریچارد دانر با بازی گریگوری‌پک، پاتریک تراتون و لی رمیک را دیده باشید، می‌دانید قصه‌ای که دیوید سلترز نوشته بود، درباره سفیر آمریکا در رم  بود که نوزادش را در بیمارستان از دست می‌دهد و کشیشی سرپرستی نوزاد دیگری را به او توصیه می‌کند. نوزادی به نام «دیمین» که بعداً معلوم می‌شود فرزند شیطان است و بعد از مرگ پدرخوانده‌اش توسط رئیس جمهور آمریکا به سرپرستی گرفته می‌شود تا به کاخ سفید برسد. داستان «اولین طالع نحس» درباره این موضوع است که «دیمین» چرا و از کجا آمده است.

قصه‌ای پردلهره با موسیقی متن دیوانه‌وار
صداهای ماندگار دهه 50 با دوبله «طالع نحس» یکی از به‌یاد ماندنی‌ترین تجربه‌های ما را در تماشای ژانر وحشت رقم زدند، داستانی پر دلهره که معطوف به حضور یک موجود شرور معمولی در خانه‌ای جن‌زده نبود و قصه اهریمنی را روایت می‌کرد که می‌خواست بر دنیا حکومت کند. بازی‌های درخشان، موسیقی متنی که دلهره اثر را بیشتر می‌کرد و داستانی که در زمان خودش مشابهی نداشت. تا این که آرکاشا استونسن و گروهش «اولین طالع نحس» را حدود 48 سال بعد ساختند. فیلمی که قطعاً در اندازه اثر اول نیست، اما در مقایسه با آثار معمولی فراوانی که در ژانر وحشت وجود دارد، موفق محسوب می‌شود. حتی جزئیات فیلم اول مثل گریم برخی شخصیت‌ها را که در هر دو اثر مشترک هستند، خوب بازسازی کرده است.

جنونی که جاده اهریمن است
داستان نسخه 2024 «طالع نحس» درباره دختری جوان به نام «مارگارت» است که از زمان تولد تحت نظارت کلیسا بوده اما از جمع دور نگه داشته شده است. او به کلیسا برمی‌گردد و متوجه رفتارهای عجیب دیگران می‌شود. در این بین دخترکی به‌ نام «کارلیتا» با کابوس‌های عجیبی که می‌بیند توجه «مارگارت» را جلب می‌کند. با ورود «پدر برنان» (همان کشیش معروف فیلم اول)، التهاب به قصه تزریق می‌شود و «مارگارت» متوجه می‌شود خودش و کارلیتا در مرکز یک اتفاق باورنکردنی و ترسناک هستند که زمینه‌ساز تسلط اهریمن بر جهان خواهد شد.

چرا فیلم را دوست خواهیم داشت؟
اگر فیلم نامه در ژانر وحشت برای شما مهم است و از این ژانر انتظاری معادل آثار اسلشر که پر از خشونت و خون‌ریزی هستند، ندارید «اولین طالع نحس» باب میل‌تان خواهد بود. از طرفی اگر فیلم اول را هم دیده‌‌اید و درباره جزئیات آن کنجکاو هستید، بازهم تماشای این فیلم تجربه‌ای جذاب خواهد بود اما اگر می‌خواهید به جای ترسی عمیق و توام با تفکر، تکان‌های لحظه‌ای را که ربطی به سیر داستان ندارد و فاقد عمق هستند تجربه کنید، سراغ این فیلم نیایید چون از جنس سینمای وحشتی نیست که طی این سال‌ها متداول شده است.